Powieść „Dwadzieścia dni Turynu” przyprawi Cię o ciarki i od razu znajdziesz analogie do horroru rozgrywającego się dzisiaj — w internecie.
Twórcy to „trochę więcej niż chłopcy”, czyści i schludni, jak sprzedawcy czy bankierzy. Poszukują rękopisów do swojej Biblioteki. Żadnej fikcji, żadnej nieautentycznej literatury. Chcą pamiętników, najgłębszych myśli ludzi: „prawdziwych, autentycznych dokumentów odzwierciedlających prawdziwego ducha ludzi”. Obietnica jest taka, że Biblioteka połączy samotne dusze, zjednoczy je, pozwoli nawiązać przyjaźnie. Za opłatą czytelnik może skontaktować się z autorem dokumentów. „Jak szybki, niemal wybuchowy był jego rozwój!”
Makabryczne morderstwa zaczynają się po otwarciu Biblioteki, która jest przynętą dla chorobliwie odizolowanych ludzi.
Dwadzieścia dni Turynu (tyt. oryg. Le venti giornate di Torino: inchiesta di fine secolo, tyt. ang. The Twenty Days of Turin) to powieść z 1975 roku autorstwa włoskiego pisarza i muzyka Giorgio de Marii. Ramon Glazov przetłumaczył książkę na język angielski w 2016 roku, nie ma polskiego tłumaczenia. Opowiada historię mężczyzny z Turynu, który postanawia zbadać serię niewyjaśnionych, brutalnych wydarzeń, które miały miejsce dziesięć lat przed akcją powieści.
To alegoria polityczna — horror w powieści był cytowany jako alegoria przemocy i terroryzmu, które nękały Włochy w latach ołowiu (Years of Lead). od lat sześćdziesiątych do osiemdziesiątych XX wieku. W przedmowie do tłumaczenia Roman Glazow zauważył, że próby ścigania faszystowskich grup terrorystycznych we Włoszech w tym okresie „często kończyły się zawieszeniem” i że „podobnie jak w przypadku ich odpowiedników w świecie rzeczywistym, podmioty [stojące za rzezią książki] pozostają na zawsze nietykalni, ukrywający się na widoku, podczas gdy władze łapią zdesperowanych, źle dopasowanych kozłów ofiarnych”. Glazov zauważył również, że metody stosowane przez te istoty przypominają ataki samotnych wilków, których liczba wzrosła w pierwszej dekadzie XXI wieku.
Kilku komentatorów określiło Bibliotekę opisaną w powieści jako trafną zapowiedź rozwoju mediów społecznościowych.
Być może pierwszą wskazówką, że Biblioteka nie jest tak zdrowa, jak sugerują jej twórcy, jest jej lokalizacja: dawne sanatorium prowadzone przez kościół. I rzeczywiście, staje się przynętą dla chorobliwie odizolowanych.
Niektóre z rękopisów dokumentują perwersyjne pragnienia — siedemdziesięcioletni dziadek obszernie opisuje swoją chęć zdefraudowania 18-latki, w tym samym wieku co jego wnuki; czterdziestoletnia kobieta z zaparciami pragnie, aby młody mężczyzna pomógł jej w wypróżnieniu — a niektóre z nich to zwykłe tyrady skierowane przeciwko samej branży wydawniczej.
Jednak przytłaczające wrażenie jest bezbożne: Były rękopisy, których pierwsze sto stron nie zdradzało żadnej osobliwości, a które potem stopniowo rozpadały się w otchłań bezdennego szaleństwa? lub dzieła, które na początku i na końcu wydawały się normalne, ale w głębi znajdowały się straszliwe otchłanie. Inne natomiast zostały pomyślane w duchu czystej złośliwości: strony i strony tylko po to, by wskazać biednej starszej kobiecie, bez dzieci i męża, że jej skóra ma kolor cytryny i wypaczony kręgosłup – rzeczy, które już wiedziała wystarczająco dobrze. Zasięg był nieskończony: miał w sobie różnorodność i jednocześnie nędzę rzeczy, które nie mogą znaleźć harmonii ze Stworzeniem, ale które nadal istnieją i potrzebują kogoś, kto je obserwuje.
Książka Dwadzieścia dni Turynu została pierwotnie opublikowana w 1977 roku, ale nie sposób nie przeczytać o Bibliotece i nie pomyśleć o cudach chłopców z Doliny Krzemowej tworzących media społecznościowe. Każdy, kto choć trochę przebywa w społeczności internetowej, był świadkiem perwersji, załamań, znęcania się i innych dziwnych ludzkich zachowań, jakie de Maria wyobraża sobie w swojej Bibliotece.
Ci ludzie mogliby się nawzajem uratować, gdyby tylko mogli się połączyć
Narrator tego niewielkiego tomu grozy próbuje zrekonstruować okres 20 dni, w których ludzie nie mogli spać i zamiast tego włóczyli się po ulicach. Ci cierpiący na bezsenność, wśród których wielu było patronami Biblioteki, zostali zamordowani w sposób, który wydawał się szokujący, a nawet nieludzki. Biblioteka została zamknięta, a morderstwa ustały – i wydaje się, że nikt nie wie dokładnie dlaczego. A teraz, 10 lat później, narrator próbuje poskładać dokładnie to, co wydarzyło się w tamtym czasie.
Jak w każdym kryminale, narrator ostrzega przed dalszym szukaniem. Jak w każdym kryminale, ignoruje to ostrzeżenie. Choć bardzo niewielu mieszkańców Turynu chce przyznać się do tych 20 dni terroru, prawie nie sposób nie zauważyć jego skutków. W miarę jak narrator kontynuuje eksplorację, staje się jasne, że Biblioteka być może tak naprawdę nie zniknęła. W rzeczywistości może być w wielkim niebezpieczeństwie.
Śmierci opisane w Dwudziestu dniach Turynu są bezcelowe, podobnie jak masowe strzelaniny, do których regularnie dochodzi w USA. Celem jest chaos, którego zasadami organizującymi są przemoc i strach. I podobnie jak obywatele Turynu, nikt nie chce bezpośrednio patrzeć na brutalność, nawet jeśli chodzi o śmierć dzieci. Chociaż powinni być świadkowie śmierci osób cierpiących na bezsenność w Turynie – w końcu inni cierpiący na bezsenność są poza domem – nikt nie jest w stanie do końca powiedzieć, co się dzieje. Ci ludzie mogliby się nawzajem ratować, gdyby tylko mogli się połączyć, ale są zbyt zatomizowani.
Atomizowani i monitorowani, tak jak każdy, kto jest online. Biblioteka jest oczywiście „siecią wzajemnego szpiegostwa”. Każdy, kto jest na tyle głupi, aby opublikować swoje przemyślenia, może być znany tysiącom nieznajomych — nie ma możliwości cofnięcia tych słów. Czy panuje wyraźna atmosfera paranoi? Każdy może monitorować narratora i rzeczywiście niektórzy to robią.
Ostatecznie terror w Turynie ma charakter Lovecrafta – odkrycie, co tak naprawdę kryje się za ludźmi, którym roztrzaskano czaszki, powoli dobiega końca. Tempo książki de Marii jest nienaganne, podkręcając strach, aż przeniknie każde zdanie. Ale nie dlatego ta książka utkwi nam w pamięci. Uwagę zwraca to co, wyda nam się bardzo znajome. Czytelnikowi wydaje się, że istnieje jasne rozwiązanie: zjednoczyć siły przeciwko horrorowi. A jednak nikt w książce nie jest w stanie tego zrobić.
➔ Obserwuj nas w Google News, aby być na bieżąco!
źródło: The Verge
Od 2005 roku zajmuję się komunikacją internetową i e-marketingiem, jestem pasjonatem urządzeń mobilnych oraz nowych technologii – i nie waham się ich używać.