Site icon mobiRANK.pl Przejdź do pełnej wersji

Paleontolodzy odkryli „chińskiego smoka” sprzed 240 milionów lat

Naukowcy odkryli, że dziwaczne stworzenie podobne do smoka, które żyło w okresie triasu, używało swojej niezwykle długiej szyi do polowania na niczego niepodejrzewającą zdobycz w płytkiej wodzie.

Dinocefalozaur orientalis – skamielina dinocefalozaura | fot. Nicholas C. Fraser, Instytut Paleontologii i Paleoantropologii Kręgowców, Chińska Akademia Nauk, Pekin

Międzynarodowy zespół naukowców z Chin, Stanów Zjednoczonych i Europy badał nowe skamieliny gada morskiego Dinocefalozaur orientalis (dinocefalozaura). Dzięki tym badaniom po raz pierwszy udało się w pełni opisać to przedziwne, niezwykle imponujące zwierzę. Dinocefalozaur orientalis miał niezwykle długą szyję i przypominał badaczom wężowe przedstawienie smoków z mitologii chińskiej. Wyniki badań nad Dinocefalozaurem orientalis zostały właśnie opublikowane w czasopiśmie Earth and Environmental Science: Transactions of the Royal Society of Edinburgh – w sam raz na rozpoczęcie Chińskiego Roku Smoka.

Zobacz też: Liczący 500 mln lat robak morski nosi nazwę od potwora z „Diuny”

W 2003 roku w formacji Guanling w prowincji Guizhou odkryto i zbadano czaszkę i pierwsze trzy kręgi szyjne Dinocefalosaurus orientalis. Od tego czasu w południowo-zachodnich Chinach odkryto wiele innych okazów, które obecnie znajdują się w Instytucie Paleontologii i Paleoantropologii Kręgowców w Pekinie oraz w Muzeum Historii Naturalnej Zhejiang w Hangzhou. Odkrycia te umożliwiły badaczom opisanie praktycznie całego szkieletu tego gada morskiego w ramach badań prowadzonych przez okres 10 lat.

Odkrycie dodatkowych skamieniałości pozwala nam po raz pierwszy zobaczyć to niezwykłe zwierzę o długiej szyi w całości. Przypomina długiego, wężopodobnego, mitycznego chińskiego smoka. Jesteśmy pewni, że Dinocefalozaur orientalis pobudzi wyobraźnię na całym świecie ze względu na swój uderzający wygląd.

– powiedział dr Nick Fraser z Muzeum Narodowego Szkocji, jeden z autorów badania

Dinocefalozaur orientalis, posiadający 32 oddzielne kręgi szyjne, rzeczywiście miał wyjątkowo długą szyję. Sugeruje to porównanie z Tanystropheus hydroides. Tanystropheus został znaleziony w Europie i Chinach w okresie środkowego triasu. Obydwa gady były podobnej wielkości i miały kilka wspólnych cech czaszki, w tym uzębienie przypominające klatkę dla ryb.

Artystka Marlene Donelly stworzyła realistyczną ilustrację przedstawiającą Dinocefalozaur orientalis pływającego obok prehistorycznej ryby zwanej Saurichthys | fot. Marlene Donelly

Dinocefalozaur jest wyjątkowy, ponieważ ma o wiele więcej kręgów na szyi i tułowiu niż Tanystropheus. Dinocefalozaur był żyworodny (co oznacza, że rodził młode, a nie składał jaja) i oczywiście bardzo dobrze przystosowany do oceanicznego stylu życia, ponieważ miał kończyny w formie płetw oraz doskonale zachowane ryby w okolicy żołądka.

– mówi dr Stephan Spiekman, specjalista ds. gadów morskich o długich szyjach w Państwowym Muzeum Historii Naturalnej w Stuttgarcie

Pomimo powierzchownych podobieństw Dinocefalozaur nie był blisko spokrewniony ze słynnymi plezjozaurami, które wyewoluowały około 40 milionów lat później i stały się inspiracją dla potwora z Loch Ness.

To był wysiłek międzynarodowy. We współpracy z kolegami ze Stanów Zjednoczonych i Europy wykorzystaliśmy nowo odkryte okazy, aby poszerzyć naszą dotychczasową wiedzę na temat dinozaura. Wśród wszystkich niezwykłych znalezisk triasu, których dokonaliśmy w prowincji Guizhou, ten gad morski prawdopodobnie wyróżnia się jako najbardziej niezwykły.

– powiedział dr Li Chun, autor badania i kurator w Instytucie Paleontologii i Paleoantropologii Kręgowców w Pekinie

Naukowcy mają nadzieję uzyskać więcej informacji na temat ewolucji tej grupy zwierząt w drodze dalszych badań w przyszłości, w szczególności dotyczących dokładnej funkcji długiej szyi u gadów morskich.

Więcej informacji: Stephan N.F. Spiekman et al, Dinocephalosaurus orientalis Li, 2003: a remarkable marine archosauromorph from the Middle Triassic of southwestern China, Earth and Environmental Science: Transactions of the Royal Society of Edinburgh (2024). DOI: 10.1017/S175569102400001X

➔ Obserwuj nas w Google News, aby być na bieżąco!

źródło: Phys.org | Earth and Environmental Science: Transactions of the Royal Society of Edinburgh

Exit mobile version